Ineens moet ik achter een mannetje aanrennen, “come come!”…
ging allemaal niet snel genoeg. De tas kon ik volgens hem wel op de motor laten zitten “safe here!”, nu weet ik dat ongeveer heel mijn leven van dit moment in die tas zit, hij moet maar wat geduld hebben.
Boven is een computer ruimte zoals ik die ken uit de begin jaren 90, vanaf een afstandje kijk ik toe hoe de man die ik net dwangmatig mijn paspoort heb gegeven op het ding rammelt… wat ik voor een werk ik doe, is de volgende vraag. “I’m jobless” antwoord ik bijdehand… Dat werd niet begrepen, oke “student” de man achter wie ik aangelopen ben kijkt even met een scheef beteuterd oog.
Terwijl we terug lopen een heel verhaal te horen dat eindigt met “tippa tippa” beneden geef ik em maar 5 euro, want eigenlijk ben ik wel blij met een beetje hulp.
De dag ervoor had ik heerlijk relaxed op het strand in Tarifa gelegen, in de zee gezwommen en een beetje gitaar gespeeld op het strand.
De nacht werd vervolgens besteed met mijn benen -die ik vergeten was in te smeren- proberen te koelen. De chaos op de douane post is niet de beste plek om je slaapgebrek te proberen te verteren.
Er werd moeilijk gedaan, alle kanten opgewezen en hij dreigde geen hulp meer te geven… jawel, hij wou 20… naar mijn mening een klein fortuin.
Regel eerst die papieren maar, misschien krijg je dan nog meer was mijn antwoord.
10 min later is dan alles voor elkaar en de papiertjes die ik netjes van tevoren geprint had zijn bestempeld, ondertekend, bestempeld en ondertekend en nog een keer bestempeld en bekeken…
Ik kan gaan!
Tippa tippa! Een klein mannetje begint driftig naast mijn motor te springen terwijl ik er opklim…
Ohja… hier 5 euro… weer gaan de vingers alle kanten op en word er onverstaanbaar gebrabbelt.
Ja joh ik ben student… had je maar een prijs met me af moeten spreken antwoord ik in het Nederlands.
Toen het de man duidelijk werd dat ik niks meer gaf, was ie ineens heel vriendelijk en was het gebrabbel in de trant van “bon voyage, merci” en nog wat dankbare uitingen.
Daar sta je ineens… Marokko… Opgelucht valt de stress van mij af, snel even pinnen en weg uit deze plaats. Iemand spreekt me aan dat ik hier geen foto’s mag maken. Prima ik stap op en hoor “give me money” Ik antwoord de man dat ik het niet begrijp start de motor, gas open, gaan… gelukkig word ik niet meer gestopt en ik rijd langzaam het spekgladde Tangier door.
Naast de weg zwaait een man hard en roept “Give me your money!” Ik denk dat ik nog maar even doorrij voor een slaapplek…
Hoe verder ik wegkom van Tangier hoe vriendelijker de mensen ogen… maar ik kan niet zeggen dat ik me op mijn gemak voel. Kilometers verder kom ik eindelijk een wegrestaurant tegen waar ik binnen durf te stappen, het personeel probeert met handen en voeten te begrijpen waar ik vandaan kom en waar ik heen ga… stiekem baal ik weer een beetje dat ik geen Frans spreek.
Een 3 gangen menu met drinken en 8€ later rijd ik verder hopend op een hotelletje.
Ik kijk mijn ogen uit, mensen, paarden, ezel s al dan niet met wagen volledig volgepakt.
Vrachtwagens vol met meloenen en daarbovenop nog 10 mensen… alles komt voorbij. Elke zoveel kilometer staat er weer een stalletje volgepakt met potten of groenten of meloenen of wortels. Gekgenoeg zijn het altijd dezelfde stalletjes bij elkaar. Eerst 10 stalletjes potten, dan 10 stalletjes meloenen, dan weer 10 stalletjes met groenten die ik nog niet eerder gezien had.
Voor alles is ergens een stalletje, zag op een gegeven moment iemand met opblaaszwembaden langs de weg, het was warm in Marokko moet je maar denken.
Die avond vind ik met wat moeite een hotelletje, “130dirhams, is a gut preis!” hoor ik de man nog tetteren…
Weer vervloek ik de vermoeidheid zere benen en de vergeten zonnebrand, had ik de kamer maar bekeken en wat van de prijs af gepraat… te duur te vies en te luidruchtig… Maar wat was ik blij dat ik een plekje had.
De motor kon achterom staan, en na wat heen en weer gebaar begreep ik dat iemand wakker zou blijven voor 20dh (1,8€) en de motor zou bewaken.
Of hij dit nou daadwerkelijk gedaan heeft weet ik niet, maar mijn spullen waren er allemaal nog.
Bij het vragen om het ontbijt kreeg ik de volgende les in Marokkaanse gastvrijheid.
Of ik thee wou, ja tuurlijk… “You like green thee?” ja vind ik wel lekker ja… de nacht was niet zo goed geweest en terwijl ik de motor aan het oppakken was vertelde hij over hoe goed de Marokkaanse thee voor je is en zou wel wat thee voor me halen… “Lekker” dacht ik nog daar ben ik wel aan toe.
5 min later toen ik net naar mijn ontbijt aan het zoeken was, kwam hij aan met 2 pakjes thee, nadat ik ze een beetje verward in mijn koffer gestopt heb zegt hij “80 dirhams my friend no problem, no problem…
Ruud on the Run 